Iedereen heeft (biologische) ouders. Je ouders zijn wie ze zijn met al hun goede en minder goede kanten. Je ouders zijn voor jou ook alles wat je had willen krijgen, maar niet gekregen hebt en daar heb je het maar mee te doen. Als je niet kunt accepteren dat je ouders zijn wie ze zijn en doen wat ze doen (of gedaan hebben), zul je er waarschijnlijk ook moeite mee hebben om jezelf en anderen te accepteren. Je bent nu eenmaal een kind van je ouders én je maakt onderdeel uit van een familiesysteem met bijbehorende rollen en energie. Wijs je dit af, dan wijs je (een deel van) jezelf af.

Als kind heb je het nodig dat het goed gaat met je ouders. Zij zorgen er voor dat jij het leven hebt en houdt. Wanneer een kind het idee heeft dat het niet goed gaat met de ouders kan het een onbewuste doodsangst krijgen. Een kind is voor overleving afhankelijk van de zorg van ouders, het snapt nog niet dat er naast de ouders altijd nog overige familie of instanties zijn die voor het kind zullen zorgen.
Een kind zal er dus alles aan doen om de ouders niet te “verliezen” en hun goedkeuring te krijgen, het ze naar de zin te maken. Het kind gaat van alles “dragen” voor ouders en/of voor andere gezinsleden. Maar kun je dit als kind wel dragen? Het is niet van jou.
Je kunt alleen datgene dragen wat van jou is. Als je draagt wat niet van jou is verzwak je op den duur jezelf en de ander.

De kind-rol neem je vaak mee naar je volwassen leven, je houdt het systeem onbewust in stand. Je voelt je schuldig wanneer je uit jouw rol wilt stappen, maar om leren gaan met een schuldgevoel hoort bij volwassen willen zijn. Je kunt niet zijn wie jij in wezen bent als je niet voor jezelf durft te kiezen. Je kunt het niet iedereen naar de zin maken. Je kunt er niet om heen dat je mensen onbedoeld kwetst, bijvoorbeeld door een relatie te verbreken of doordat je een opmerking maakt die anders wordt opgevat dan dat jij het bedoelt. Aan schuld ontkom je niet, maar je moet het wel kunnen verdragen. Onschuld hoort bij een klein kind. Het kan niet zo zijn dat iedereen jou lief en aardig vindt, dat je niets verkeerd doet, je het iedereen naar de zin maakt en verantwoordelijkheid op je neemt die niet van jou is. Hiermee neem je voor je eigen leven juist niet de verantwoordelijkheid. Niet zelden leidt dit gedrag tot een burn-out.

De kunst is leren loslaten wat niet van jou is en inzicht krijgen in wat wel van jou is (en ernaar handelen).
Laat de claim die je op je ouders denkt te hebben los. Zij hebben gegeven wat ze konden geven en als ze meer hadden kunnen geven hadden ze dat wel gedaan. Je hebt niets te eisen. Wees dankbaar voor wat je wel ontvangen hebt. Wat je tekort bent gekomen is van jou, jouw lot, jouw verdriet. Als volwassene kun je het tekort zelf aanvullen, ga dat ook niet bij een ander zoeken.
Ga niet meer lopen oplossen en redderen voor dat andere familielid, maar bespreek met die persoon wat hij/zij er zelf aan kan doen. Meedenken mag, maar je neemt geen verantwoordelijkheid meer voor acties en keuzes. Stap uit jouw rol.
Loslaten is niet onverschillig worden, is niet jezelf afsluiten. Je accepteert wat er is (leuk of niet), laat los wat van niet van jou is en gaat aan de slag met dat wat wel van jou is.
Wanneer je (nog) niet kunt loslaten, blijven patronen zich herhalen.
Wanneer je er aan toe bent om los te laten en je hebt behoefte aan begeleiding weet je me te vinden.

Liefs, Sandra